Το ραντεβού ήταν στο Δρομοκαΐτειο. «Θα σου πω γιατί», είπε αινιγματικά. Το Φρενοκομείο-έτσι το έλεγαν το 19ο αιώνα- ήταν δωρεά του Ζωρζή Δρομοκαΐτη. Η γυναίκα του, Ταρσή, ήταν πολύ άρρωστη. Κι ο πλούσιος έμπορος από τη Χίο, ήθελε να νοσηλευτεί κοντά στην Αθήνα αλλά μέσα στο πράσινο.

Για τους ασθενείς, ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι κάτι σαν λαϊκός ήρωας. Του φέρνουν λουλούδια και του ζητούν κουλούρια με σοκολάτα από το κυλικείο. Σήμερα, οι 500 ασθενείς του ιδρύματος κυκλοφορούν ελεύθεροι στις αυλές. Οι δραματικές ιστορίες κρύβονται πια στο μουσείο. Παιδιά εγκαταλελειμμένα, γυναίκες διωγμένες από τα χωριά τους, άντρες κυνηγημένοι. Και βέβαια, ο Γεώργιος Βιζυηνός. Τρόφιμος τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μετεβλήθη εντός μου κι ο ρυθμός του κόσμου.