Menu
Δεκαέξι μοναχές δίνουν σήμερα ζωή σε ένα μοναστήρι που μέχρι πριν λίγες δεκαετίες ήταν ένα μικρό αντρικό μοναστήρι, λεηλατημένο από κάθε λογής επιδρομείς.
Η ζαχαροπλαστική, το κέντημα, η βοτανική, η εκτροφή αγελάδων και ελαφιών αλλά και η παραγωγή τυροκομικών προϊόντων είναι κάποια από τα καθημερινά τους διακονήματα.
Στο ξυλουργείο ο Σταύρος Θεοδωράκης συναντά τη γερόντισσα Αντωνίνη, την ηγουμένη της Μονής και απόφοιτη, όπως η ίδια λέει, της «ανωτάτης καλογερικής».
– «Η ζωή των μοναχών είναι μια θυσία» παραδέχεται η αδερφή Θεοσεβεία, που πριν 15 χρόνια
άφησε τη Βουλγαρία για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παγγαίο.
– «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην γονάτισε και να μην πόνεσε στην ζωή του» εξομολογείται η αδελφή Ελπίδα
– «Οι μοναχές ήταν οι αναπληρωματικές μου μανούλες» λέει η αδελφή Θεοπίστη που μπήκε στο
μοναστήρι μόλις 14 ετών
Η κάμερα των «Πρωταγωνιστών» καταγράφει ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, με τη χορωδία της αδελφότητας της Παναγιάς Εικοσιφοίνισσας.
Δείτε αποσπάσματα:
Μια εικόνα «αχειροποίητη» λοιπόν και ένα όραμα δύο γυναικών στο Βύρωνα στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ανέστησαν ένα χιλιόχρονο μοναστήρι. Και τώρα ακμάζει στα χέρια μιας φιλόξενης γυναικείας αδελφότητας που αναμετράται καθημερινά με όλα τα επίγεια. Άλλωστε και ο Θεός όλον τον ουρανό έχει, αλλά τη γη λαχταράει.
Είμαι ελεύθερη γιατί ελευθερώθηκα από τα πάθη μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην γονάτισε ή να μην πόνεσε στη ζωή του.
